سفینة الحسین

قال الرضا:

«کلنا سفینة النجاة، و لکن سفینة الحسین اوسع، و فی لج البحر اسرع»

امام رضا علیه ‏السلام فرمود:

«هم‏ه ما (اهلبیت) کشتی نجات هستیم: ولی کشتی نجات حسین وسیع‏تر و در تلاطم امواج سریع‏تر است.»

حکم صدمه زدن در عزای حسین

-قال الصادق علیه السلام : ولقد شققن الجیوب و لطمن الخدود الفاطمیات علی الحسین بن علی علیه السلام و علی مثله تلطم الخدود وتشق الجیوب.امام صادق علیه السلام میفرمایند:همانا گریبان دریدند وبر گونه ها لطمه زدند فاطمیات(دختران زهرا علیها السلام)بر حسین بن علی علیه السلام وبر مثل چنین بزرگمردی باید لطمه زد و گریبان درید. (تهذیب الاحکام جلد ۸ صفحه ۳۲۵ و بحار الانوار ج82 ص 106 و عوالی اللالی ج3 ص 409)

۱_ فى زیارة الناحیة:فَلَمَّا رَأَیْنَ النِّسَاءُ جَوَادَکَ مَخْزِیّاً وَ أَبْصَرْنَ سَرْجَکَ مَلْوِیّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ لِلشُّعُورِ نَاشِرَاتٍ وَ لِلْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ وَ لِلْوُجُوهِ سَافِرَاتٍ وَ بِالْعَوِیلِ دَاعِیَات
ترجمه محتوایی:وقتی که زنان آل الله اسب امام حسین علیه السلام را دیدند در حالیکه زین واژگون بود از خیمه ها بیرون دویدند در حالیکه به سر و صورت میزدند...

زیارت ناحیه مقدسه از لسان مبارک امام زمان (عج)

دلیل بر جواز لطمه زدن علاوه بر حدیث بالا فرموده حضرت بقیه الله (عج) است که در زیارت معروفه از حال زن های معظمات فاطمیات و مجللات علویات حکایتی فرموده : ((لاطمات الوجوه)) بحار الانوار ج101 ص 322 و نیز در همان زیارت فرمودند: (( و اقیمت لک الماتم فی علیین و لطمت علیک الحور عین)) بحار الانوار ج 98 ص 322

و مورد تایید است فرمایش جناب سکینه خاتون(س)،خواب خود را که دیده بود و آن را برای یزید پلید نقل نمود . از جمله آن حکایت لطمه زدن حضرت زهرا (سلام علیها) بوده که : ((فلطمت علی وجهها و نادت وا ولداه )) لهوف ص198 بحار الانوار ج 45 ص 147

قالَ رَسُولُ اللَّهِ‏صلى الله وعلیه وآله یا فاطِمَةُ! کُلُّ عَیْنٍ باکِیَةٌ یَوْمَ الْقِیامَةِ إِلّا عَیْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَیْنِ فَإِنَّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعیمِ الْجَنَّةِ؛ پیامبر اکرم‏صلى الله وعلیه وآله فرمود: فاطمه جان! روز قیامت هر چشمى گریان است، مگر چشمى که در مصیبت و عزاى حسین گریسته باشد، که آن چشم در قیامت خندان است و به نعمت‏هاى بهشتى مژده داده مى‏شود«.

{P . بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۹۳٫ P}

قالَ الرِّضاعلیه‏السلام: یا ابْنَ شَبیب! إِنْ کُنْتَ باکِیاً لِشَىْ‏ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِىّ بْنِ اَبِى طالِبٍ‏علیه‏السلام فَإنَّهُ ذُبِحَ کَما یُذْبَحُ الْکَبْشُ؛ امام رضاعلیه‏السلام به »ریّان بن شبیب« فرمود: اى پسر شبیب! اگر بر چیزى گریه مى‏کنى، بر حسین بن على بن ابى طالب‏علیهماالسلام گریه کن، چرا که او را مانند گوسفند سر بریدند«.

{P . بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۶٫ P}

قالَ الرِّضاعلیه‏السلام: یَابْنَ شَبیبِ! إِنْ بَکِیَت عَلَى الْحُسَیْنِ‏علیه‏السلام حَتّى تَصِیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِیراً کانَ أَوْ کَبِیراً قَلِیلاً کانَ أَوْ کَثِیراً؛ امام رضاعلیه‏السلام فرمود: اى پسر شبیب! اگر بر حسین‏علیه‏السلام، آن قدر گریه کنى که اشک‏هایت بر چهره‏ات جارى شود، خداوند همه گناهانت را که مرتکب شده‏اى مى‏آمرزد، کوچک باشد یا بزرگ، کم باشد یا زیاد«.

{P . امالى صدوق، ص ۱۱۲٫ P} 

چهل حدیث زیبا در مورد امام حسین

پیامبر اسلام (ص) فرمود: کربلا پاک‌ترین بقعه روى زمین و از نظر احترام بزرگ‌ترین بقعه‌ها است و الحق که کربلا از بساط‌هاى بهشت است.

شخصیت، قیام و نهضت امام حسین (ع) همیشه در کلام معصومین (ع) وجود داشته است و عجب آنکه حتی معصومین پیش از امام حسین (ع) نیز اشاراتی به این واقعه و سرزمینی که در آن مصائب عاشورا رخ داد، داشته‌اند. در این نوشتار 40 حدیث در باره امام حسین (ع) که در سایت آیت‌الله محمدتقی بهجت آمده، منتشر می‌شود.

1- حریم پاک

عن النبى (ص) قال: ... و هى اطهر بقاع الارض واعظمها حرمة و إنها لمن بطحاء الجنة. (1)

پیامبر  اسلام (ص) در ضمن حدیث بلندى مى‌فرماید: کربلا پاک‌ترین بقعه روى زمین و از نظر احترام بزرگ‌ترین بقعه‏‌ها است والحق که کربلا از بساط هاى بهشت است.

2- سرزمین نجات

قال رسول الله صلى الله علیه و آله: یقبر ابنى بأرض یقال لها کربلا هى البقعة التى کانت فیها قبة الاسلام نجا الله التى علیها المؤمنین الذین امنوا مع نوح فى الطوفان. (2)

پیامبر  خدا (ص) فرمود: پسرم حسین در سرزمینى به خاک سپرده مى‏شود که به آن کربلا گویند، زمین ممتازى که همواره گنبد اسلام بوده است، چنانکه خدا یاران مؤمن حضرت نوح را در همانجا از طوفان نجات داد.

3- مسلخ عشق‏

قال على علیه السلام: هذا ... مصارع عشاق شهداء لا یسبقهم من کان قبلهم ولا یلحقهم من کان بعدهم. (3)

حضرت على علیه السلام روزى گذرش از کربلا افتاد و فرمود: اینجا قربانگاه عاشقان و مشهد شهیدان است. شهیدانى که نه شهداى گذشته و نه شهداى آینده به پاى آنها نمى‏رسند.

4- عطر عشق‏

قال على علیه السلام: واها لک ایتها التربة لیحشرن منک قوم یدخلون الجنة بغیر حساب. (4)

امیرالمومنین علیه السلام خطاب به خاک کربلا فرمود: چه خوش‌بویى اى خاک! در روز قیامت قومى از تو به پا خیزند که بدون حساب و بى‌درنگ به بهشت روند.

5-

 

سرانجام قاتلان اما حسین

یکی از موضوعات بسیار جالب و شور انگیز قران مسائله انتقام کشی خداوند از ستمگران و ظالمان است.

خداوند در ایات فراوانی مردمان را از ستم پیشگی بر حذر داشته و فرجام سو ان را به انان یاد اورشده است .از

دیدگاه قران  سنت الهی و مقتضای عدالت خداوندی ایجاب می کند که به ستمگران و جانیان امان ندهد و انان

را در دنیا و اخرت به کیفر کردارشان بر ساند .بر این اساس وقتی ایاتی مانند:(فانتقمنامن الذین اجرموا و کان

حقا علینا نصر المومنین)۱ "از مجرمان انتقام کشیدیم و در سنت ماست که مومنان را یاری کنیم"

(انا من المجرمین منتقمون)۲" ما همواره از مجرمان انتقام می کشیم"(و ستعلمالذین ظلمو ایی منقلب ینقلون)۳

"به زودی ستمگران خواهند دانست که چگونه زیر و رو خواهند گشت "را مورد مطالعه قرار دهیم و ان رابا

سر نوشت قاتلان حسین (ع) و جنایتکاران کربلا  مقایسه کنیم خواهیم دید که چگونه دست انتقام خداوندی از

استین مختاربن ابی عبید ثقفی بیرون امد و انان را با نکبت و ذلتی وصف ناپذیر به هلاکت رساند. اما بدون

شک هلاکت خفت امیز کشندگان حسین (ع)یک عامل دیگر هم داشت عامل اجابت دعای مظلومانی که در ان

صحرای سوزان و عریان کربلا یاوری جز خداوند نداشتند و همه راه های نجات به رویشان بسته شده بود.

اینک این حسین(ع) است که وقتی عزم ان جماعت را جزم جنگ دیده از سر نومیدی دست بر اسمان بر داشت

و فرمود :(اللهم احس عنهم قطر السما و ابعث علیهم سنین کنی یوسف و سلط علیهم غلام ثقیف یسو مهم کاسا

مصبره.....)۴ "خداوندا بارش اسمان را از انان دریغ دار و به سال هایی مانند سال های یوسف دچارشان ساز

و غلام ثقفی را چنان بر سر انان مسلط فرما که تلخ ترین جام های مرگ را در کامشان بریزد."چگونه می توان

باور کرد که خداوند نجوای پدر مجروح و دلشکسته ای چون حسین (ع) را نشود که  به گونه چاک چاک

فرزندش گذاشتهو می گوید :(قتل الله قوما قتلوک)۵ "خدا بکشد کسانی که تو را کشتند"دنیا دار مکافات است

انگشتر امام حسین(ع)

شیخ صدوق از محمد بن مسلم روایت کرده است که او گفت: از امام صادق(ع) سوال کردم از انگشترحسین بن علی(ع) که به دست چه کسی افتاد؟ و به آنحضرت عرض کردم که: من شنیدم که آن انگشتر مانند چیزهای دیگر غارت شد.

امام صادق(ع) فرمود:«چنین نیست که گفته اند؛ بلکه حسین بن علی(ع) به فرزندش علی بن الحسین(ع) وصیت کرد و انگشترخود را در انگشت او نمود، و امر خود را به او واگذار کرد همانگونه که پیامبر(ص) با امیرالمومنین(ع) چنین کرد، و امام علی(ع) با حسن(ع) و امام حسن(ع) با حسین(ع) انجام داد. سپس آن انگشتر به پدرم بعد از پدرش رسید، و از پدرم به من منتقل گردید. و آن اکنون نزد من است ومن آن را هر جمعه به دست می کنم و با آن نماز می خوانم.
محمد بن مسلم گوید:م ن روز جمعه بر آن حضرت وارد شدم و آن حضرت مشغول نمازبود، هنگامی که از نماز فارغ شد دست خود را به سویم کشید ومن در انگشت آن حضرت انگشتری دیدم که نقش آن «لا اله الا الله عُدَّهٌ للقاء الله» بود،پ س فرمود: این انگشترجدّم ابوعبدالله حسین بن علی(ع)است».